จนกระทั่งเกิดเป็นเพลง

อาจารย์ใหญ่โรงเรียนมัธยมต้นคาเกะโมริ โคจิมะ โนโบรุ ต้องการแก้ไขความไม่เป็นระเบียบของโรงเรียน และเพื่อทำให้โรงเรียนกลายเป็น "โรงเรียนที่กึกก้องด้วยเสียงเพลง" จึงทำการเพิ่มการร้องเพลงประสานเสียงเข้าในในโรงเรียน ในช่วงแรก นักเรียนก็มีการคัดค้านกันแต่ก็คลี่คลายลงในเวลาต่อมา

ในช่วงสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1991 เป็นเวลา 3 ปีให้หลังจากนโยบาย "โรงเรียนที่กึกก้องด้วยเสียงเพลง" ซากาโมโตะได้กล่าวว่า "แก่เหล่านักเรียนที่ใกล้สำเร็จการศึกษาทั้งหลาย ฉันจะทิ้งสิ่งหนึ่งไว้ให้ สิ่งที่จะเป็นความทรงจำ เป็นหนึ่งเดียวในโลกใบนี้" และขอให้โคจิมะเขียนเนื้อเพลงให้[3] แต่โคจิมะก็ได้ปฏิเสธคำขอโดยให้เหตุผลว่า "ผมไม่มีเซนส์อะไรพวกนั้นหรอก" แต่ในวันถัดมาก็มีเนื้อเพลงวางไว้บนโต๊ะของซากาโมโตะแล้ว ในจดหมายที่เธอส่งถึงรายการวิทยุได้เขียนไว้ว่า "เมื่อได้อ่านเนื้อเพลงนั้น ความหมายของมันทำให้รู้สึกตื้นตันใจสุด ๆ เลยล่ะ" ต่อมาในเวลาว่างหลังจากการสอน เธอก็มักจะขังตัวเองในห้องสอนดนตรีและใช้เวลานั้นในการประพันธ์เพลง[4]

เพลงที่แต่งเสร็จแล้วถูกร้องเป็นครั้งแรกโดยคณาจารย์ใน "งานเลี้ยงส่งนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3" แบบไม่ได้มีการบอกกล่าวล่วงหน้า และนี่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่โคจิมะได้ขึ้นไปร้องเพลงในปีนั้น เนื่องจากเขาจะเกษียณตัวเองหลังจากการสั่งสอนมา 41 ปี เริ่มแรก เหตุการณ์นี้จะเป็นการแสดงเพียงครั้งเดียว แต่ในปีถัดมา นักเรียนก็นำมันมาร้องอีกครั้ง

โคจิมะ ผู้แต่งเนื้อร้อง เสียชีวิตลงในวันที่ 20 มกราคม 2011 ด้วยวัย 80 ปี[5] ทางจังหวัดไซตามะได้มอบรางวัล "รางวัลความสำเร็จพิเศษไซโนกุนิ" ร่วมกับซากาโมโตะ (ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 4 นับสถาปนารางวัลนี้ขึ้น)[6]

กลายเป็นเพลงพิธีสำเร็จการศึกษาอันคลาสสิก

สักพักหนึ่งหลังจากเพลงถูกสร้างเสร็จ มันถูกใช้เพียงที่โรงเรียนมัธยมต้นคาเกะโมริเท่านั้น แต่ต่อมามันก็ค่อย ๆ ถูกร้องในโรงเรียนประถมและมัธยมต้นรอบ ๆ มากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่นานก็มีนักประพันธ์เพลง มัตสึอิ ทากาโอะ ซึ่งเป็นครูสอนดนตรี ณ โรงเรียนมัธยมต้นแห่งหนึ่งในโตเกียว ได้มารู้จักเพลงนี้เข้าและปรับเพลงนี้ให้เป็นเพลงประสานเสียงแบบผสม 3 ส่วน หลังจากนั้นเพลงนี้ก็ไปปรากฏในนิตยสาร "เคียวอิกุ องคากุ" (ดนตรีเพื่อการศึกษา) ของบริษัทองคากุโนะโทโมชะ[7] จนกระทั่งในปี 1998 พบว่ามีการร้องเพลงนี้ในโรงเรียนไปทั้งทั่วประเทศญี่ปุ่น นอกจากนั้น ในเดือนมีนาคม 2004 มันได้ไปปรากฏใน "Joho Live EZ!TV" และในปี 2007 มันถูกใช้เป็นเพลงโฆษณาของ NTT East Japan โดยมีสแมปเป็นผู้แสดง มันเป็นเพลงพิธีสำเร็จการศึกษาที่ถูกใช้กันอย่างแพร่หลายมากที่สุด นำทั้ง "อาเกบะ ทากาชิ", "ซุดาจิ โนะ อูตะ" และ "โอกูรุ โคโตบะ"[3][8]。